Sessiz bir oda: Kabullenmek

Okuduğum bir kitapta şöyle diyordu: “Kabullenmek, küçük ve sessiz bir odaya benzer. Orada bir karşılama ya da kutlama komitesi yoktur. Sadece sen ve sessizlik. Ve hayatında yeni bir sayfa açtığını anlarsın.” Kabullenmek konusunda duyduğum en doğru tanımlardan biri olabilir. Özellikle son yıllarıma bakıp, yaşadığım herhangi bir şeyi nasıl kabul edip yoluma devam ettim diye sorduğumda, zihnimde canlanan ilk şey; sessizlik. 

Kabullenmek, hayatımda en zorlandığım ama uyguladıktan sonra gerçekten yola devam edebildiğimi hissettiğim bir süreç benim için. Ben kabul etmeyi, verdiğim tüm sesli/sessiz savaşların, kendimi anlatma çabalarının ve daha nicesinin maratonun bitiş çizgisine ulaştığını gördüğüm an olarak tanımlıyorum. Hepsi yarışı farklı derecelerle bitirmiş, Ecehan’ın farklı versiyonlarından oluşan koşucular adeta. Bitiş çizgisi sonrasında da aynı okuduğum kitaptaki yazarın betimlediği gibi, hepsiyle sessiz ve sakin bir odada oturup birer birer vedalaşıyor ve kendimle baş başa süreci sonlandırıp, kabullenme evresine geçiyorum.

Geçmiş yıllarda sözde “Kabullendim, tamam ben okeyim.”, dediğim birçok kez nasıl da içten içe kabullenemediğimden bahsedeyim biraz da. Bahsedeyim ki asla yalnız olmadığınızı bir kere daha size hatırlatayım. Mesela anladım ki kabullenme sürecine giremediğim çoğu zaman içimdeki kırgınlığın da etkisiyle ayarlıyorum isyan modumu en üst seviyeye, tutabilene aşk olsun. Neden öyle oldu? Bana nasıl bunu yapar? Soruları havada uçuşuyor. Ee en kolayı kurban psikolojisinde kalmak değil miydi zaten? Ya da ısrarla bir şeyler anlatma çabam, o sonsuz çırpınışlarım. Olur ya belki inanırlar bana, belki ikna edebilirim onları. Hem olduramadığım şeyleri oldurabilirsem başarılı da hissederim, fena mı? Yaşadığım şeyi inkar edersem bir süre, belki kendi kendine yok olur diye inandım kimi zaman da. Yani sözde kabullendim dediğim hemen hemen hiçbir şeyi kendi içimde bir yerlere sığdıramadığımı, kabullenme noktasından çok uzakta olduğumu fark ettim. Belki de hiç hazır değildim, mücadele etmeye hala gücüm vardı. 

Son birkaç yıla baktığımda yaşadığım herhangi bir olayı, hissettiğim bir duyguyu kabullenebilmek için önce gerçekten buna hazır olmam gerekiyormuş, bunu öğrendim. Hazır hissettiğimde ise kabul etmeye razı olmak diye bir şey varmış. İşte o zaman yavaş yavaş kabullenmeye niyet ettiğim her ne varsa, arkasındaki gerçek hislerimi keşfetmeye başladım. Sakinliğin de vermiş olduğu yetkiye dayanarak farkında bile olmadan bu yola çoktan girdiğimi ve bazı şeyleri arkamda bırakmaya başladığımı hissettim.

Kabul etmek, bir şeylerden vazgeçmek demek, bu yüzden korkutucu bir yanı da var, kabul. Kabullenmek demek, bir veda demek. Bir duyguya, bir kişiye, bir yere, belki de o ana kadar olduğun kendine… Ama hiç ummadığın bir anda sessiz bir şekilde gerçekleşir, belki bir sabah uyandığında yüzüne yıkarken, belki de durakta otobüs beklerken. Sonra hafif bir gülümseme yerleşir yüzüne, işte o zaman yeni bir sayfa açtığını anlarsın, aynı kitapta söylediği gibi.

Sevgiyle kalın.

İlginizi çekebilir: “Yazılmamış”: Bugün, kitabının başladığı yer