Sen hiç kendine mektup yazdın mı?

Sevgili Gamze/Canım Gamze’m,

Seni seviyorum.
Heyecanını, heyecanlı anlarında gözlerin parlak parlak asla susmadan anlatışlarını, o bayıldığım kahkahalarını; hem de en seslilerinden, rahatlığını, çabalamalarını, hele o naif duygusallığını! O duygusallığını sahiplenmeni, gücüne dönüştürmeni, aşkını sınırsızca yaşamanı, hayata karşı merakını, hayvanlara olan düşkünlüğünü, ağaçları okşamanı, sokaktaki çiçeklerle içinden baya baya konuşmanı, göz kenarlarındaki çizgilerini, kaşlarında çıkan beyazlarını, alınganlıklarını, seni üzdüklerinde arkanı dönüp küsüp gitmelerini, bazen yataktan hiç çıkmak istemediğinde kendine şefkatle izin verişini, hislerini sayfalarca açıklamanı, çılgınca yemek yemelerini, yemekten çıkan göbeğini, istediklerinin ve doğrularının peşinden yılmadan koşmanı, kahkahaların kadar gözyaşlarını; hepsini, her anını tek tek; seviyorum.

Işığı yüksek olanların karanlıkları da bir o kadar yüksek olur biliyorum. Ve senin o karanlıklarını nasıl istersen o şekilde yaşamaya çok hakkın var. Ben senin yanı başındayım; her anında; ışığında da karanlığında da. Çünkü ben seni tamamen olduğun halinle çok seviyorum; sen olduğum ilk andan, sonsuzluktan beri.

Yalnız değilsin ve son nefesine kadar da ne yaparsan yap, nasıl yaparsan yap; ne zaman ihtiyacın olursa burada bekliyor olacağım. Ne zaman istersen arkandan seni tutacak, sana kuvvet verecek, seninle ağlayacak ve seni güldüreceğim.
Biz ikimiz kafa kafaya verdik mi istesek bu dünyayı yönetecek güçteyiz. Biz birbirimize yeteriz. Senin başka hiç kimseye ihtiyacın yok, bunu hiç unutma.
İyi ki varsın güzel kız! Ve bu dünya için var olmaya devam et. Bu dünyanın senin varlığına ihtiyacı var…

Öperim, çok öperim, kucaklar, üstüne kocaman sarılırım.

Gamze.

İlginizi çekebilir: Sen gökyüzüsün: Yağmur da, nem de, güneş de senin konuğun