Samimi bir iç döküş: Var mı benim gibi hisseden?

Çocukluk arkadaşların teker teker evleniyorsa, yaşıtların çoktan çoluk çocuğa karıştıysa, sevinç hüzün bir arada oluyor. İnsan her duyguyu yaşayan ve yaşatan bir varlık…

Onların büyüten, zorlayan zorladıkça geliştiren deneyimleri var. Yanlarında sarıldıkları, paylaştıkları birileri var. Eş, evlat… Elbette aile olmanın hikayesinde de zaman zaman yalnızlığımız var. Ancak bir de eşsiz ve çocuksuz olmanın getirdiği tuhaf bir duygu var. Adını koyamıyorsun, içinden hemen öyle hızla atamıyorsun. Biraz depresif, biraz hüzünlü, biraz çaresiz…

İşin içinden çıkmak için kısmet kelimesi hemen koşuveriyor, ilk yardım çantasındaki en önemli malzeme gibi. Sonra kendine yaptığın telkinler; “Her işte bir hayır vardır”, “Olan güzeldir” gibi. Adeta oksijen maskesi.

Sonra nefes alıyorsun yeniden, hüzün dalgaları gözlerini yaşartırken. Bir yerde bir tıkanıklık olunca başlıyorsun sorgulamaya, araştırmaya: “Ben kendimi nerede sabote ediyorum? İlişkiden nasıl da kaçıyorum?” 

Bulduğun cevaplar soruyu soran cevabı bilir misali. Bir şeyleri keşfediyorsun, fark ediyorsun, kendinle yüzleşiyorsun; işte kişisel gelişim dedikleri… Kendini bilme hali.

Özgürlüğümün tadı başka, tek başınalığımın keyfi harika. Tüm bunlar Kova olmanın belirtisi. Astrolojik argümanı da aldım yanıma, şimdi biraz daha rahatla. Hepsi iyi güzel de bir yere kadar.

Sanırım ağır bastı, aile olmak, ilişkide olmak. Sevmenin, sevilmenin güzel halleri. Annem, babam, kardeşlerim seviyorlar. Dostlarım, arkadaşlarım seviyorlar. Hiç tanımadığım kitaplarımı, yazılarımı okuyanlar sağ olsunlar. Onlar da sevgilerini cömertçe dile getiriyorlar. E ben kendimi çok seviyorum biliyorum. O’nun sevgisini de her an hissediyorum. Peki ya sevgilinin sevgisi?

Allah’ım… Aramız seninle çok iyi, sen bensin, ben senim biliyorum da… Şu fani dünyada aşk ve muhabbetimize sevgilim de ortak olsun, şahitlik etsin istiyorum. Var mı benim gibi hisseden şimdi?