1972 yılında Journal of Personality and Social Psychology dergisinde‘’Romeo ve Juliet etkisi’’ adı altında, bilimsel çalışmalarla desteklenmiş bir makale yayınlandı. Makalenin ana fikri, çiftlerin birlikteliğine aileler ne kadar karşı çıkarsa, ilişkinin o kadar güçleneceği mesajını veriyordu. İlgi çekici başlığı ve ilginç bulgularıyla bu çalışma, bir çok akademik makalede ve kitapta referans olarak verildi.
Fakat son yıllarda, bilim dünyasında bu bulguların tam tersi bir görüş hakim. Bu karşıtlığın sebebi ise sosyal desteğin ve kabul edilmişliğin bireylerin yaşamlarının her alanında pozitif bir etkiye sahip olduğuna dair sosyal psikoloji alanında yapılmış olan yeni çalışmalar.
Son on yıl içinde yapılan bir çok çalışma, kişilerin ilişkisinin aileleri ve yakın çevreleri tarafından kabul görmemesi durumunda ilişki kalitesinin ve çiftlerin ruhsal sağlığının bu durumdan olumsuz etkilendiğini gösteriyor. Yani, ilişkinin toplum normlarının dışında olması çiftlerin yalnızca beden ve ruh sağlığını olumsuz etkilemekle kalmıyor, aynı zamanda ilişkilerine daha az önem vermelerine ve gelecek yıllarda ilişkiyi sonlandırmalarına neden oluyor.
Bu sonuçlar doğrultusunda Romeo ve Juliet etkisi olarak adlandırılan olgunun tam tersi bir görüşün hakim olduğunu söyleyebiliriz. Yani, ilişki yaşayan bireylerin aileleri ilişkilerini onaylamadığında ve desteklemediğinde, ilişki kalitesinde düşüş yaşanıyor ve zamanla ilişki sonlanıyor.
Peki eğer gerçekten aile desteğinin ve onayının olması ilişki kalitesini yükselten bir durumsa, 1972 yılında yayınlanmış olan çalışmanın bu durumun tersini iddia eden sonuçlarını nasıl açıklayabiliriz?
Journal of Social Psychology dergisinde yeni yayınlanan bir çalışma tam da bu amaçla yola çıkarak, 1972 yılında yapılan araştırmayı tekrar gerçekleştirdi.
Tekrar niteliğinde olan bu girişimde ilişki yaşayan 396 yetişkinden, 4 ay ara ile, iki ayrı anket verisi toplandı. İlk yapılan ankette, katılımcılardan ailelerinin ilişkilerini ne kadar desteklediğine dair bir puanlama yapmaları istendi. İkinci ankette ise katılımcılara ilişki kaliteleriyle ilgili bazı sorular soruldu.
Araştırma sonucunda, ilk yapılan ankette ailelerinin ilişkilerini onayladığını belirten çiftlerin ikinci anketlerinden alınan sonuçlarda, ilişkilerinde daha fazla sevgi ve bağlılık olduğunu belirttikleri sonucuna varıldı. Aynı durumun tersine, birinci ankette ailelerinin ilişkilerini onaylamadığını belirten bireylerin ilişkilerinin diğer gruba göre kalitesinin çok daha düşük olduğu sonucu bulundu.
Sonuç olarak, Romeo Juliet etkisinin gerçekten var olup olmadığına dair yapılmış olan araştırmanın sonuçları, 1972 yılında yapılmış olan araştırmanın sonuçlarının tam tersi çıktı.
Tüm bu bulguların sonucunda, aile desteğinin ilişki kalitesiyle pozitif bir ilişkisinin olduğu, ve 1972 yılında yapılmış olan araştırmanın sonuçlarından çıkan ‘’Romeo ve Juliet etkisi’’nin tamamen istatiktiksel bir yanılgı olduğu sonucuna varıyoruz.
Bu örnek, geçmiş yıllarda yapılmış olan araştırmaların tekrarlarının yapılmasının ve sonuçlarının geçerliliğini koruyup korumadığının kontrol edilmesinin önemini gösterdiği için oldukça önemli. Sosyal psikoloji alanında yapılan yeni çalışmaları ve güncel sonuçları Journal of Social Psychology’den takip edebilirsiniz.
Kaynaklar:
Lehmiller, J. J. (2012). Perceived marginalization and its association with physical and psychological health. Journal of Social and Personal Relationships, 29, 451-469.
Lehmiller, J. J., & Agnew, C. R. (2006). Marginalized relationships: The impact of social disapproval on romantic relationship commitment. Personality and Social Psychology Bulletin, 32,40-51.
Lehmiller, J. J., & Agnew, C. R. (2007). Perceived marginalization and the prediction of romantic relationship stability. Journal of Marriage and Family, 69, 1036-1049.