X

Pasifik kıyılarından Ekvador’a doğru bir yolculuk hikayesi

Dönmeme yaklaşık on gün kaldı. Mancora’dayım. Peru’nun Pasifik Okyanusu kıyısındaki tatil şehrinde. Seyahatimin son kısmını gerçekten yalnız geçirmek istiyorum. Hiç bilmediğim bir ülkede, tek başıma olmak. Sırf bunun bana neler yaşatacağını, neler hissettireceğini merak ettiğimden, bu tecrübeyi yaşamadan dönmek istemediğimden. Aklımda Ekvador’a gitmek var. Calca’daki son günlerimizde, “Mancora’dan Ekvador’a geçebilirsiniz,” demişti bir arkadaşımız. Ama neresine?

Bu sorunun cevabını, kaldığım hostelde daha önce Ekvador’a gitmiş olanlardan alıyorum. “Her yerinin ayrı bir güzelliği var. Neye ihtiyacın olduğuna, nasıl bir yer istediğine göre değişir. Mesela parti mekanı istiyorsan şuraya gidebilirsin, daha sakin bir yer istiyorsan şuraya… Ama özellikle büyük şehirlerde hırsızlığa dikkat et, çok yaygın. Bir de her gidenin midesi bozuluyor, haberin olsun.” En çok konuşulan ise Banos. Banyoları ve aktif yanardağlarıyla ünlü, şirin bir Ekvador şehri. Sanırım oraya gideceğim. Şimdi sıra geldi bilet almaya. Biraz internetten araştırıyorum. Güvenilir firmaların Banos’a direkt seferleri yok. Zaten bu bölgenin tek güvenilir firması Cruz Del Sur ve onda bile hırsızlık olabiliyor. Acenteye gidiyor, iki ayda öğrendiğim çat pat İspanyolca ile Ekvador’un nerelerine sefer yaptıklarını soruyorum. “Sadece Guayaquil’e var,” diyor gişedeki görevli.
Kaç saat sürüyor?
Dokuz.

Hiç düşünmeden Salı sabahına biletimi alıyorum. Daha doğrusu o an içimden hızlıca şu cümleler geçiyor. “Burası görmek istediğim bir yer değil. Ama zaten akşam varacağız. Bir gece terminale yakın bir hostelde kalır, oradan Banos’a geçerim.

Dört günüm var. Zaman geçtikçe, Türkiye’ye dönüşümün yaklaştığı gerçeğiyle yüzleşiyorum. Bu durumdan hiç memnun değilim. Teselli bulduğum tek şey, er ya da geç Güney Amerika’ya tekrar gelecek oluşum. Son dört gün göz açıp kapayıncaya kadar geçiyor ve yolculuk günü geliyor. Biraz hastayım. Birkaç gündür böyle. Hostele bir moto-taksi çağırıyoruz, beni terminale bırakıyor. Otobüs saatine on dakika var. Bekliyorum. Otobüsün saati geliyor, otobüs yok. Rötar yapmış. Ne kadar mı? Tabii ki belirsiz. Buralarda her şey belirsiz, herkes rahat. Kimse söylenmiyor. İşte dönmek istememe nedenlerimden biri.

Neyse, yarım saat, 45 dakika sonra otobüs geliyor. Görevliler minik kamerayı tripoda yerleştiriyor, sırayla bilet kontrolü yapılıyor ve otobüse biniyoruz. Yolculuk başlıyor. Muz tarlaları, okyanus kenarında güneşlenenler, yüzenler… Yaklaşık yarım saat sonra duruyoruz. Birkaç polis biniyor otobüse. Hepimizin pasaportuna ve tabii yerellerin kimliklerine tek tek bakıyor, damgalıyor olabilir, hatırlamıyorum. Sınır geçişi için olan kontrol değil bu, sınıra daha var. Kontrol bitiyor, polisler otobüsten iniyor, yola devam ediyoruz. Yemek servisi başlıyor. Söylemeden geçemeyeceğim, Cruz Del Sur’un yemekleri çok güzel. Vejetaryen, vegan seçenekler de mevcut. Yemeklerde ve hatta Güney Amerika’da değişmeyen tek şeyse patates ve pilav. Yemeğimi alıyorum. Hala hasta olduğumdan hiç iştahım yok. Zor da olsa birazını yiyorum. Bir süre sonra görevli geliyor boşları almaya. Tabağımı veriyorum. Hiç memnun değilim yiyememiş olmaktan. Dönüşe artık.

Biraz uyuyarak, biraz müzik dinleyerek, biraz da dışarıyı seyrederek geçiyor yol. Sınıra geliyoruz. Pasaport kontrolü sonrası yola devam edeceğiz. Otobüs park ediyor, biz kontrol için iniyor ve sıraya giriyoruz. Önce Peru çıkışımızı yapacağız, ardından Ekvador girişimizi. Sıra uzun ve yavaş ilerliyor. Bense bir terliyor, bir üşüyorum. Ayakta durmaktan hiç memnun değilim. Tek isteğim bir an evvel şu işin bitmesi ve yola devam etmek.

Sıranın Peru çıkışına yaklaştığım bir yerinde iki kişiyle tanışıyorum. Biri Taylandlı, diğeri İngiliz. İşte yalnız seyahat etmenin en sevdiğim yanı. Başlıyoruz sohbete, “Nereye gidiyorsun?” “Nerelisin,” “Nereleri gezdin?” “Ne zamandır geziyorsun?” Sıra bize geliyor. Çıkışımızı yaptırıyor ve Ekvador girişi için tekrar sıraya giriyoruz. Şansımıza ekstra bir gişe açılıyor, bizi oraya alıyorlar. Üstelik beklediğimiz yer banka gibi. Yani artık ayakta durma zorunluluğu yok. Sadece sırayı bozmadan oturma zorunluluğu var.

Taylandlı ve İngiliz’in ardından sıra bana geliyor. Görevlinin öyle değişik bir İngilizcesi var ki, her seferinde tekrar soruyorum ne dediğini. Sonunda anlaşıyoruz. Pasaportuma damgayı basıyor, galiba 50 günlük, okuyamadım. Pasaportumu alıyor, otobüsün yanına gidiyorum. Taylandlı ve İngiliz de orada. “Kadının İngilizcesi çok kötüydü,” diyor İngiliz.

Tüm yolcular geliyor, otobüs hareket ediyor. Guayaquil’e varmamıza daha 5-6 saat var. Bundan sonrası genelde uyuyarak geçiyor. Bir an gözümü açıyor, perdeyi aralıyor ve gördüğüm manzaraya dayanamayıp hemen kapatıyorum. Gözümü de kapatıyorum. Gördüğüme dair hiçbir şey kalmamalı zihnimde. İşte o an burada bir gün bile geçiremeyeceğime karar veriyorum. Manzarayı merak ettiyseniz söyleyeyim. İstanbul’da köprüden arabayla karşıya geçtiğinizi düşünün. İşte tam olarak o manzara.

Hayır, İstanbul’a dönmeme daha var ve şu an buna hiç hazır değilim. Bu arada pasaport sırasında Taylandlı olan buradan direkt Quito’ya geçeceğini, otobüs bulamazsa da terminalde sabahlayacağını söylemiştti, bense nereye gideceğime henüz karar veremediğimden, Banos ve Quito arasında kararsız kaldığımdan bahsetmiştim. Quito’da hiking yapılabilecek yerlerden bahsedince ilgimi çekmişti çünkü. Her an daha uzak olmasına rağmen Banos’tan vazgeçip Quito’ya gidebilirdim. Sonuç olarak, Guayaquil Terminali’nde beraber takılmak konusunda sözleşmiştik.

O korkunç manzaradan on beş, yirmi dakika sonra terminale varıyoruz. Otobüsün kapısında Neung ile buluşuyoruz. (Bizim Taylandlı kız.)
Otobüste biriyle tanıştım. Bize bilet konusunda yardımcı olacak.
Süper…

Bagajlarımızı alıyor ve Neung’un tanıştığı adamla birlikte terminale giriyoruz. Bizi bilet alabileceğimiz gişelere götürüyor. Bense otobüs saatlerine göre kararımı vereceğim. Banos mu, Quito mu? Banos’ta karar kılıyor, biletimi alıyorum. Aynı akşama bilet var. Yaklaşık 2-3 saat sonraya. Neung da Quito için biletini alıyor. Otobüslerimizin hareket saatleri arasında bir saat var. Galiba önce benimki, sonra onunki. Önce kendimize birer hat alıyor, sonra yemek yemeye gidiyoruz. Bu terminal AVM gibi. Bir yere oturuyor, sırayla gidip yemeklerimizi alıyoruz. Şimdi ekstra dikkatli olma zamanı. Bir yandan yemeklerimizi yiyor, bir yandan sohbet ediyor, bir yandan eşyalarımıza göz kulak oluyoruz. Çünkü daha önce de söylediğim gibi, hırsızlığın en yüksek olduğu ülkelerden birindeyiz. Üstelik büyük şehirlerde bu oran daha da artıyor.

Ne kadar zamanımız kaldığını görmek için saate bakıyoruz. Az kalmış. Yavaştan kalkıp otobüslerimizi bulsak iyi olacak. Burası büyük bir yer çünkü. Elimizde otobüsün kalkış yerinin ve detaylarının yazılı olduğu kağıt, aynı zamanda bilet yerine geçiyor, bir görevli görüyor, kağıdı gösteriyoruz.
Üst katta,” diyor. Yukarı çıkıyoruz. İkimizin de otobüslerini buluyor, ayrılıyoruz. Birbirimizin telefon numaralarını çoktan almıştık.

Küçük bir Ekvador kasabası: Banos

Beni Banos’a götürecek olan otobüs, Cruz Del Sur’un aksine, tek katlı, sıkışık koltuklu. Bizim eski şehirlerarası otobüslere benziyor. Otobüs hareket eder etmez uyuyorum. Sadece arada lambalar yandığında uyanıyor, nerede olduğumuzu anlamaya çalışıyor, anlayamıyor, tekrar uyuyorum. Banos herhalde son duraktır. Ya değilse? Şu an çok uykum var, bunu düşünemeyeceğim.

Evet, son durakmış. Sabaha karşı 5:00 gibi Banos’ta oluyoruz. Küçük bir terminal. Sakin, boş. Şarjım yüzde sıfır, powerbank’im de öyle. Terminalde bir priz bulup telefonumu şarja koyuyorum. Telefonuma ihtiyacım var, çünkü kalacak yer ayarlayacağım. Evet, yine son dakikaya bıraktım. Telefonum açılıyor, hemen booking.com’a giriyorum. Şöyle dağ manzaralı bir yer arıyorum. Merkeze yürüyerek 15 dakika mesafede, sakin bir yer buluyorum. Hostel değil, tek kişilik oda. Rezervasyonumu yapıyor, telefonum biraz daha şarj olduktan sonra yeniden yola koyuluyorum. Köşede bir taksi duruyor, ona soruyorum. “Orayı biliyorum, 2 Dolar,” diyor. Yeri gelmişken söyleyeyim, Ekvador enflasyona dayanamayıp para birimini dolara çevirmiş. Fiyatlar dolar baz alındığında normal. Mesela ortalama 2 Dolar’a iyi bir americano içebilirsiniz.

Ağaçlı yolların arasından geçiyor, on beş dakika sonra otele varıyoruz.
Burası,” diyor şoför. Parayı veriyor, iniyorum. Saat hala çok erken. Şimdi hatırladım, terminalde oyalanmamın ikinci nedeni buydu. Bu saatte resepsiyonda kimse olmama ihtimali. Resepsiyonda güler yüzlü bir kadın karşılıyor beni. Zaten Güney Amerikalılar hep gülüyor.
Benim rezervasyonum vardı,
Bir saniye,” diyor, hemen yandaki odaya gidiyor, içeride biriyle konuşuyor. Beş dakika içinde biri geliyor. İngilizce konuşuyor. Üstelik aksanlı. Benim için büyük lüks. Gerçi sonradan anlıyorum ki Ekvador’da İngilizce konuşma oranı biraz daha yüksek. “Sizin için ayırdığımız odada kalanlar henüz check- out yapmadı. Yani oda hazır değil. Siz şimdilik başka bir odada dinlenin, ben odanız hazır olduğunda size haber vereceğim,” diyor ve beni geçici odama götürüp, kahvaltı saatini söyleyip kapıyı kapatıyor, gidiyor. Ben yine manzaraya takılıyor, dağlardan gözümü alamıyorum.

Otelle ilgili daha fazla detaya girmeyeceğim. Banos’un bendeki hissiyse arada kalmışlık, sıkışıklık. Ne Cusco kadar yüksek irtifa, ne Mancora gibi okyanus kenarı. Öyle çok şey var ki bana Peru’yu özleten. Yollar asfalt mesela. Neden patika değil? Yorgun ve yalnız hissediyorum. Paylaşmak istediğim birçok şey var, paylaşabileceğim kimse yok. Yine de şikayetçi değilim bu durumdan.

Yola çıktığım andan itibaren, başıma gelebilecek iyi, kötü her şeye tamamen açmıştım kendimi çünkü. Yazının başında dediğim gibi, bu tecrübeyi yaşamak istemiştim ve işte yaşıyorum. Yalnız Mancora’da söyledikleri her gidenin midesinin bozulması kısmını yaşamak istemezdim. Zaten duyduğum an, “Bana bir şey olmaz, dikkat ederim,” diye düşünmüştüm. Dikkat ettim ama işe yaramadı. Açıkçası ilk gün pek sallamadım, nasıl olsa yarına geçer diye. Baktım geçmiyor, mecburen haşlanmış patatese döndüm. Banos’taki ilk üç günüm sakin ve otelde geçti. Biraz da dönmek için gün sayarak. Asıl dönmek istediğim yerin İstanbul değil de Peru olduğunuysa Lima’ya geldiğimde anlayacaktım.

Dördüncü günümde Banos’u keşfetmeye başladım. Burası gördüğüm diğer yerlere göre çok daha modern. Bu durumdan hem memnunum; çünkü iyi kahve içebileceğim güzel yerler var, hem değilim. Sanırım bunun nedenini tam olarak ifade edemeyeceğim. O yüzden kalsın.

Ben size biraz Banos’tan ve bu çevrede yapabileceklerinizden bahsedeyim. Burası küçük bir kasaba ve Ekvador’un en turistik yerlerinden biri. Belli ki modernliği buradan geliyor. Turistik olmasının nedeniyse, çevresinde gezilip görülebilecek birçok yer olması. Bunlardan en ünlüsü, ağaç ev anlamına gelen “La Casa Del Arbol”, nam-ı diğer “Dünyanın Sonundaki Salıncak”.

Buraya merkezden kalkan otobüslerle 1 Dolar’a ulaşabilirsiniz. Giriş ücretiyse 2 Dolar. Otobüs vardığında yağmur yağıyordu. Kenarda bir tentenin altına girip dinmesini bekliyoruz. Bu sırada bir çiftle tanışıyorum. Kız Fransız, sevgilisiyse Kolombiyalı. Yağmur biraz azalınca başlıyoruz salıncağa doğru yürümeye. İlk salıncak karşımızda. O meşhur olanı değil bu. Daha çok macera arayanlar için, bol korunaklı, takla attırmalı salıncaklar. Üstünde bir kız, çığlık çığlığa.

Biraz seyrediyoruz ve devam ediyoruz. Ağaç ev göründü. Hemen önünde bir salıncak, biraz ilerisinde bir tane daha. Hiçbir koruması yok, aşağısı uçurum. Böyle anlatınca biraz cesaret isteyen bir şeymiş gibi gözükse de bence öyle değil. Sırayla biniyoruz. Sallanması çok eğlenceli. Aşağıda Tungurahua Volkanı var ama bulutlardan gözükmüyor. İndiğimizde hepimizin yüzünde aynı ifade: “Bu muydu yani?

Yavaş yavaş dönüyoruz. Yolda biri denge barında fotoğrafını çekmemizi istiyor, çekiyoruz. Orada biraz duruyor, hem manzarayı seyrediyor, hem sohbet ediyoruz. Bulutlardan pek bir şey görünmüyor tabii. Zaten aynı günün gecesinde deli gibi yağmur yağıyor. Kısa bir süre sonra aşağıya varıyoruz. Otobüs saat başı kalkıyor ve daha zamanımız var. Hemen karşımızda duran lokantada bir şeyler içiyoruz. Sonra kalkıyor, kapının önüne çıkıyoruz. Otobüse beş dakika var. O sırada hoparlörden Bohemian Rhapsody çalıyor. Dayanamayıp, dans ediyoruz. Gerçi dayanmak için bir şey yapmadık, müziği duyar duymaz başladık. O sırada sohbet, muhabbet, tuvalet derken o beş dakika geçiyor. Arkamızı dönüyoruz, otobüs gidiyor. Evet, kaçırdık. Bir sonraki bir saat sonra.

Bekleyecek miyiz? Hayır, ne gerek var. Haydi yürüyelim. Gerekirse otostop çekeriz. Yaklaşık 10 dakika sonra bir arabanın geldiğini hissediyoruz. Otostop çekiyoruz ve duruyor. Arabada üç kişilik yer yok aslında. Sıkışıyoruz. Ön koltukta iki kişi, arkada dört kişiyiz. İçindekiler Ekvador’un yerli gençleri. Ellerinde biralar, plastik bardakla bize bira ikram ediyorlar. Müzik, dans ve bira eşliğinde keyifli bir şekilde merkeze gidiyoruz. Sonrası yemek, biraz merkezde dolanma ve ayrılış. İşte böyle geçiyor Banos’ta bir günüm. Dönmek istiyorum hallerinden, galiba iyi ki buradayım haline doğru. Ama asıl iyi ki dedirten şey, Pailon Del Diablo Şelalesi’ne gittiğim gün, doğanın gücünü yeniden hissettiğim andı. Yani benim için Banos’ta görmeden dönülmemesi gereken yer, Pailon Del Diablo Şelalesi oldu.

İlginizi çekebilir: Peru’da rengarenk bir dağ: Gökkuşağının toprağa yerleşmiş hali, Gökkuşağı Dağları

Nihan Yığın: Yazmayı, seyahat etmeyi, başkalarının hayatlarına tanık olmayı, hikayeler dinlemeyi, bu hikayeleri yazarak paylaşmayı sever. “Issız bir adaya düşsen yanına ne alırsın?” deseler, ilk söyleyeceği defter ve kalem olur. Issız bir adaya düşmeyi çok ister. Doğayı, dağları, yüksekleri, yürümeyi, tırmanmayı sever. Aldığı eğitimlerle, yaptıklarıyla ön plana çıkmaktan hoşlanmaz. Yoga yapar, yoga öğretir. İnsanların kalbine dokunmak, birilerine iyi gelmek ister. Yazarak, dinleyerek, paylaşarak...

‘Evdeki herkes barista’: Bosch VeroBarista ile kahve deneyiminizi zirveye taşıyın

Kahve, şüphesiz ki pek çoğumuz için lezzetli bir içecekten çok daha fazlası; adeta bir tutku, bir ritüel… Sabahın ilk ışıklarında enerji veren, gün içindeki küçük molalarda kendimizi şımartmamızı sağlayan, bazense sohbetlerin tadını ikiye katlayan en keyifli eşlikçi. O yüzden günün farklı anlarını, farklı kahvelerle taçlandırmak gibisi yok; ne de olsa her anın kendine has bir kahvesi var. Güne enerjik bir başlangıç yapmak için yoğun aromalı bir americano ya da gün içinde en sevdiğimiz tatlının yanında yumuşak içimli bir cappuccino en iyi seçim olabilir.



Peki ya bu seçimlerimizi evde barista ustalığıyla hazırlayabilir miyiz? Elbette. Bosch Tam Otomatik Kahve Makinesi VeroBarista ile günün her anına ve her damak tadına uygun lezzetli kahveler hazırlamak mümkün; çünkü VeroBarista ile evdeki herkes barista. Her fincanınızı ustalık eserine dönüştürmeye hazırsanız, işte VeroBarista ile yapabilecekleriniz:

Kahve çekirdeklerini dilediğiniz gibi öğütebilirsiniz

Barista ustalığında lezzetli kahveler hazırlayabilmenin ilk adımı, kahve çekirdeklerini doğru bir şekilde öğütmekten ve tazeliği korumaktan geçiyor. Güzel haber; VeroBarista tüm bunları sizin için yapıyor. CreamDrive, yüksek kaliteli seramik kahve öğütme ünitesi ve özel aroma koruyucu çekirdek haznesi ile günün her saati taze çekilmiş kahve çekirdekleriniz hazır.

Üstelik çekirdek öğütme inceliğini de dilediğiniz gibi ayarlayabilirsiniz. Arka arkaya iki öğütme ve ısıtma sayesinde ekstra güçlü kahvenizi tadı daha az acı olacak şekilde hazırlayabilirsiniz. AromaDouble Shot Fonksiyonu ile kahve aromasından ödün vermeden ekstra yoğun kahveler hazırlamak da mümkün. E bir barista daha ne ister, öyle değil mi?

Farklı anları, farklı kahve çeşitleriyle taçlandırabilirsiniz

Taze çekilmiş kahve çekirdeklerinin mis kokusunun yanı sıra kahve hazırlamanın en güzel yanlarından biri de hiç şüphesiz her damak zevkine uygun farklı seçenekler yapabilmek. Sert tatları sevenler, yumuşak içim tercih edenler ya da daha eğlenceli köpüklü bir şeyler arayanlar… VeroBarista’da herkes için bir şeyler var. Cappuccino, flat white, latte macchiato, sütlü kahve, OneTouch Function ile hepsini tek tuşla hazırlayabilirsiniz. Dahası, yoğun tatları seviyorsanız americanonuz da VeroBarista ile hazır.

Belirtmekte fayda var ki; bir barista ustalığında kahve hazırlayabilmek için özellikle sütlü kahvelerde doğru lezzeti yakalayabilmenin en önemli sırrı sütün sıcaklığını ve kıvamını doğru ayarlayabilmek. Neyse ki VeroBarista, ideal demleme sıcaklığı konusunda tam bir usta. Sütlü kahvelerde bile mükemmel sıcaklığı yakalıyor, süt köpüğü ve sıcak su hazırlama seçenekleri ile her kahve türünü lezzetten ödün vermeden hazırlıyor. Ayrıca sütlü kahveleriniz için de hortumlu süt adaptörü sayesinde esnek çözümler sunuyor. İster kutudan, ister şişeden, ister kendi termosundan süt alın, VeroBarista ile sonuç hep aynı; hep mükemmel.



Kişisel tercihlerinizi kaydedebilirsiniz

Geçek bir barista kahve hazırlarken mutlaka kişisel dokunuşlarıyla fark yaratır; VeroBarista da evdeki herkesin kendi ‘barista’ dokunuşunu ekleyebilmesi için kişiselleştirilmiş tercihlere göre 4 adede kadar favori kahve kaydedebilme özelliğine sahip. Böylece her yudumda tam da istediğiniz gibi bir lezzete kavuşabilirsiniz. Ayrıca evinizde baristalığı başkasına devretmeniz gereken anlarda da kahvenizin yine tam istediğiniz gibi hazırlanacağından da emin olabilirsiniz 🙂 Sıfır risk, bol lezzet…

En sevdiğiniz kahveyi, en sevdiğiniz fincanda içebilmeniz için de VeroBarista üstüne düşeni yapıyor ve yüksekliği ayarlanabilir kahve çıkışı sayesinde 15 cm yüksekliğe kadar ayarlanabiliyor. En uzun latte macchiato bardaklarınızı bile rahatlıkla kullanabilirsiniz.

Zamandan ve enerjiden tasarruf edebilirsiniz

Kahve hazırlarken lezzet kadar önemli bir şey daha varsa; o da şüphesiz ki zamandan ve enerjiden tasarruf edebilmek. VeroBarista, minimum ısınma süresiyle 45 saniye gibi çok kısa bir zamanda kahvenizi hazır hale getiriyor. Ayrıca her kahveden sonra autoMilkClean süt temizleme sistemi ile tam otomatik temizlik sunuyor ve kolayca çıkartılabilir damlama tepsisi, kahve posası kabı ve süt ağızlıkları bulaşık makinesinde yıkanabiliyor. Yani kahve keyfiniz bittiğinde sizi temizlikle hiç yormuyor. Ve son olarak ZeroEnergy Auto-off otomatik kapanma özelliği ile belirlenen saatten sonra enerji tasarrufu yapmak için kapanıyor, sizi düşündüğü kadar çevreyi de düşünüyor. Kim hem çok lezzetli kahveler yapan hem de akıllı özellikleriyle kahve hazırlamayı mükemmel bir deneyime dönüştüren böylesi bir yardımcıyı evinde istemez ki?

Siz de evinizin baristası olmaya hazırsanız, en lezzetli kahveleri kendi damak tadınıza göre ayarlamak ve her defasında mükemmel sonuçlar elde etmek için hemen tıklayabilir, VeroBarista ile tanışabilirsiniz.

*Bu yazı Bosch katkılarıyla hazırlanmıştır.





21 Günde Ustalaş: Hayatınızı dönüştürmenin kısa rehberi

Günümüz dünyasında insanlar hızlı ve etkili çözümler ararken, uzun vadeli değişikliklerin ne kadar süre gerektirdiği sorusu akıllarda yer ediyor. Araştırmalar, bir alışkanlık kazanmanın 21 günlük bir süreç olduğunu belirtiyor. Bu gerçek, “21 Günde Ustalaş” serisini şekillendiren temel düşünce. Omega Yayınları’nın yayımladığı ve Marie-Claire Carlyle, Leon Nacson ve David A. Phillips gibi alanında prestijli yazarların katkıda bulunduğu seri, hayatın farklı alanlarında bir dönüşüm yaşamak isteyen okurlara kısa ama derinlemesine bir yolculuk sunuyor. Peki, bu serinin her kitabı, okura nasıl dokunuyor? Gelin, seriye birlikte göz atalım.



Marie-Claire Carlyle-Para Mıknatısı: Zenginliğe Giden Yolda Bir Yol Haritası

Serinin ilk kitabı olan Para Mıknatısı, parayla olan ilişkimize yeni bir perspektif getiriyor. Carlyle, paranın sadece maddi bir unsur olmadığını, aynı zamanda kişisel değerimizin ve başkalarına sunduğumuz katkının bir yansıması olduğunu öne sürüyor. Kitap, okuyucuları “zengin” olmanın ötesine taşıyarak, yaşamlarında gerçekten neye değer verdiklerini sorgulamalarına yardımcı oluyor. Paranın bir enerji olduğu fikri üzerine kurulu bu kitap, hayata daha fazla refah çekmek isteyenler için önemli adımlar sunuyor. Okur, mevcut finansal alışkanlıklarını gözden geçirmeye ve “para mıknatısı” olma yolunda ilerlemeye davet ediliyor. Carlyle’ın dili basit ama etkileyici. Kitap, “Paranın Değeri” ve “Niyet Etmenin Gücü” gibi bölümlerle, paraya olan bakış açınızı tamamen değiştirebilir. Ancak bu kitap, sadece bir kişisel gelişim kitabı değil; alışkanlıkları kökten dönüştürmek isteyen herkes için bir rehber niteliğinde. Para ve refah konusunda mevcut düşünce kalıplarını yıkmak isteyen okurlar için güçlü bir başlangıç noktası sunuyor.

Leon Nacson-Rüyalar: Bilinçaltınızı Keşfetmek İçin Bir Araç

Serinin ikinci kitabı olan Rüyalar, sadece uyku sırasında yaşadığımız olayların ötesinde, bilinçaltımızın derinlerine bir yolculuk yapmamıza yardımcı oluyor. Nacson, rüyaların anlamını çözebilmek için onları hatırlamanın önemini vurgularken, okuyuculara kendi rüya günlüğünü tutmanın faydalarından bahsediyor. Modern yaşamın karmaşasında, rüyalarla ilgili sembollerin ve temaların nasıl çözüleceğine dair pratik bilgiler sunuyor. Kitap, rüya yorumlamada bireysel deneyime önem vererek okuyucunun kendi rüyalarının dilini öğrenmesini sağlıyor. Rüyaların sembolizmi üzerine yoğunlaşan bölümler, okurun bilinçaltına dair ipuçlarını yakalamasını kolaylaştırıyor. “Düşmek, Uçmak ve Kovalanmak” gibi herkesin yaşamış olabileceği rüya temalarına açıklık getirirken, kişinin ruhsal yolculuğunda bir rehber olma niteliği taşıyor. Nacson, rüyaların günlük hayatımızdaki yansımalarına dikkat çekiyor; bu da kitabı okura bilinçaltıyla ilgili derin bir keşif fırsatı sunan önemli bir araç haline getiriyor.

David A. Phillips-Numeroloji: Sayıların Gizemli Dünyası

Üçüncü kitap Numeroloji ise, yaşamın derin sırlarını anlamak için sayıların gücüne odaklanıyor. Phillips, Pisagor’un öğretilerine dayanan bu kadim bilim dalını modern hayata uyarlayarak, insanların kendilerini ve çevrelerindekileri daha iyi anlamalarına yardımcı olmayı hedefliyor. Numeroloji, sadece kişilik analizi değil; aynı zamanda kariyer seçimleri, ilişkiler ve ruhsal gelişim açısından da rehberlik sunuyor. Phillips, kitabında sayılara dair teorik bilgilere ek olarak, gerçek dünyadan ünlü örnekler sunarak konuyu daha somut bir hale getiriyor. “Ruh Sayıları” ve “Adların Gücü” gibi bölümler, okurların kişisel yaşamlarına dair önemli çıkarımlar yapmasına olanak tanıyor. Numerolojiye ilgi duymayanlar bile, bu kitap sayesinde yaşamlarını yeni bir gözle değerlendirmeye başlayabilir.

21 Günlük Yolculuk: Alışkanlıklar ve Dönüşüm

Bu seri, alışkanlıkların nasıl şekillendiğine ve yaşamda yeniye yer açmanın neden önemli olduğuna dair kapsamlı bir rehber niteliğinde. Her kitap, 21 gün boyunca okuru derin bir içsel yolculuğa çıkarıyor ve bir yandan kısa süreli bir rehber gibi görünse de her birinin arkasında büyük bir felsefi altyapı bulunuyor. Para Mıknatısı, finansal refahın anahtarlarını sunarken; Rüyalar bilinçaltımızı çözmemize yardım ediyor ve Numeroloji kişisel potansiyelimizi anlamamıza kapı aralıyor. Bu serinin en büyük gücü, herkesin hayatında bir noktada değişiklik yapma ihtiyacını hissetmesi ve 21 gün boyunca süren bu küçük ama etkili adımların, büyük dönüşümlere yol açma potansiyelinde yatıyor. Her kitap, farklı bir tema etrafında dönse de ortak payda: Bireyin kendi gücünün farkına varmasını sağlamak ve bunu bir alışkanlığa dönüştürmek.



Sonuç olarak, “21 Günde Ustalaş” serisi, hayatta bir adım öne geçmek ve yeni bir başlangıç yapmak isteyenler için ilham verici bir çalışma. Her kitabın derinliği, okurun kendine dair yeni keşifler yapmasına olanak tanıyor. Seriyi okurken hem kişisel gelişiminize katkıda bulunacak hem de alışkanlıklarınızı yeniden gözden geçireceksiniz. Hayatta yeni bir sayfa açmak için siz de bu 21 günlük yolculuğa çıkmaya hazır mısınız?

Bu yazı Deniz Poyraz tarafından kaleme alınmıştır.

İlginizi çekebilir: Yaratıcılık bir hayal mi? Yaratıcı olmak mümkün mü? İyi ama nasıl?





İlgili Makale