Merkezlenmek neden önemlidir: Zihin, ruh ve bedenin aynı hizada olduğu anlar yaratmak

Geçen gün sabah meditasyon pratiğimin bitiminde gözümü hafif açtığımda gün ışığında bir sürü toz parçacığının havada süzüldüğünü gördüm. O bir anlık uçuşan toz parçalarından kendime doğru yolculuğum zamansızlığa aktı. Müthiş bir anımsayıştı. O bir anın bana hatırlattıklarını elimden geldiğince aktarmak istedim bu hafta sizinle.

Boşlukta o uçuşan toz parçaları gibi göründüm kendime. Farklı yer, yönlere yayılan her bir toz zerreciği gibi sanki beni var eden titreşimler. O titreşimleri merkezde bir yerde toplarsam, orada büyük kuvvet var. Orada tamlık, bütünlük var. Orada hayatı tüm varoluşunla deneyimlemek, hayatı gerçekten yaşamak, gerçek anlamıyla hayatta var olmak var.

Zihnin ve bedenin başka yerlerdeyse eğer olduğun anın içinde; tam olarak zihnin, ruhun ve bedenin hizalanmamışsa anda, o zaman işte o uçuşan toz zerrecikleri gibiyiz. Kafasına göre bambaşka yerlere giden toz zerrecikleri. Merkezimde toplayamıyorsam kendimi, uçuşuyorum oradan oraya demektir bu. Merkezimde toplayamıyorsam kendimi, o an yaşamı tam anlamıyla, hakkıyla deneyimlememişim, hissetmemişim demektir. Merkezimde toplayamıyorsam kendimi, ben o an aslında tam anlamıyla var olduğumu söyleyememem demektir.

Şimdi anladım neden anda kalmak, merkezinde kalmak, topraklanmak, köklenmek bu kadar önemli! Senelerdir duyduğum şeyleri ben şu an anladım; gözümü açtığım toz zerreciklerinde.

Hayat ne büyülü, her an ne kıymetli.

Hele bir de o toz zerreciklerinin ettiğimiz niyetlerin, arzuladığımız hayallerin titreşimleri de olabileceğini düşündüğümde… Benim için en ihtiyacım olduğu anda; o titreşimler boşlukta kesişip kaynaşıyor kesin!
Böyle, buralardan görmek bana bir şeyleri çok daha anlaşılır kıldı.
Ne güzelmiş buralar!
Sizin kalbinize de biraz dokunabilirse, ne mutlu bana.
Nice beraber büyümelere.
Sevgiyle…

İlginizi çekebilir: Hayatta, hayatla akmaya devam edebilmek: Akışta kalmanın mucizesi