Kurban psikolojisindeki bir insanı nasıl anlarız?

“Zaten hep beni bulur!”
“Hep beni çeker bunlar”, “Hep benim başıma gelir.”

Kurban psikolojisinde kişi problemlerin sorumluluğunu almaktan uzaklaşır, bu sorumluluktan uzaklaşma seviyesi arttıkça
daha fazla kurban rolüne girip nedense her şey onun başına geliverir olur. Sorumlu hep başkasıdır. Bir başkası öyle yaptığı için sonuç öyle olmuştur. Şikayet, sitem, şanssızlıklar artık kronikleşmiştir.

Kişi kendini anlaşılmaz, kandırılmış, dışlanmış hisseder. Aslında bir duygusal yoksunluk içerisindedir. İlgi, empati veya korunma yoksunluğu. Kurban psikolojisindeki kişi, yine kurban rolünde olan kişiyi gözünden tanır ve onlarla sohbet etmeye bayılır. Başkaları ona değer veriyorsa, bu kişi değer verenleri de sahte olarak görür veya kendisinin kullanılacağını, sömürüleceğini
düşünür. Ne yapıp edip bir şekilde kendisini yine kurban olma kısır döngüsüne koyar. Ve aslında kendi kendini gerçekleştiren bir çemberde dönüyor gibi yaşar hayatı.

Hata yapmaktan korkarlar ve bu da peşi sıra çaresizlik duygusunu getirir. Çaresizlik inancıyla “Her şey benim başıma geliyor” düşüncesini çekip bu düşüncenin kendi kendini gerçekleştirmesi için gereklilikler her ne ise o şekilde davranırlar.

Kişi hata yapmaktan korkmamayı öğrenmedikçe bu durum devam eder. Hata yapmanın da bir öğrenme metodu olduğunu oturtmadıkça, hata yapmaktan hep korkacak ve korktuğunu başına getirecektir. İşe, hata yapmanın bir felaket olmadığını öğrenmekle başlanılabilir. Mükemmel değiliz, mükemmel doğmadık, öyle yaşamak zorunda da değiliz. Kabul edici bir şekilde, sorunların, hataların sorumluluğunu alarak hayat yoluna devam etmeliyiz.

Aksi halde hep talepkar olup almaya alışılacaktır. Ve ilişkilerde duygusal alma-verme dengesi bozulacaktır. Bu dünyaya güzel bir şey bırakılacaksa o da hayattaki var oluşunun anlamını bulmaktır. Çünkü hayat, hayattan alacaklı gibi kader kurbanı olarak yaşamak için çok kısa.

Sevgilerimle…

İlginizi çekebilir: İnsanların davranışlarından etkilenmemek mümkün mü?