Kızarmayan yeşil domatesler

Birkaç yıldır her uzmanın diline pelesenk olan “gıda kıtlığı” kapımıza dayandı. Bu yıl konuştuğum tüm üreticiler hiçbir ekimden yeterli verimi alamadığını anlatıp duruyor. Suyun ve yüksek sıcaklıkların etkisi çiftçiliği başka bir yere taşıyacak kaçınılmaz.

Uzun yıllar çiftçiliğin statüsel olarak gösterildiği konum, köylülerin yüksek verim ve para kazanma hırsı ile yaptığı yanlış uygulamalar, şehirlilerin köylere göçmeye başlaması ile başlayan literatür bilgilerinin uygulama sahasında yeterli verime dönüştürülememesi derken uzayıp giden bir liste var. Yapılan birçok araştırma köylerden köylülerin göçme sebepleri arasında çocuklarının eğitimi ve daha konforlu bir yaşama geçme isteğini gösteriyor. Konfor ne sorusunu düşündürüyor bu.

Gereksiz ilaçlamalar, doğada bozulan dengeler, basit uygulamalar ile çözülecek sorunların hep ilaçlama ve yanlış uygulamalar ile çözülmeye çalışılması, işin tadını kaçırdı gibi görünüyor. Her şeyi konuşabiliriz burada; biyoçeşitlilikten tutun da toprağın işlenme şekillerine kadar. İlkel olanın güzelliğini modern yöntemler ile buluşturamadık belli ki. Biraz daha zaman ve emek vermek yerine bastığımız kısa yol tuşları şimdilerde ayağımıza dolanan taşlara dönüştü.

Ne olacak peki şimdi?

Dünya kendini tüm tarih boyunca yenilemiş. Dünyada var olmaya çalışan mikroorganizmalar olarak düşünürsek kendimizi, şapkayı önümüze çıkarmazsak sürecimiz zorlaşacak gibi görünüyor. Günlük hayattaki rutinlerimizi gözden geçirerek başlayabiliriz; meselelerin sadece bizim küçük hareketlerimiz ile değişmeyeceği algısından çıkmalıyız belki de. Hepimiz aynı yaşam yolculuğunda birlikte yürümeye çalışıyoruz aslında, birlikteyiz. Domateslerimiz tarlalarımızda tekrar kızarır mı bilmiyorum, şimdilik görünen çözümler bulamazsak renklerin solabileceği. Tüketim meselesi ve emekten ziyade kullandığımız kısa yol tuşları gözden geçirmemiz gereken yerler.

Kentten göç, buraya hizmet edecek mi?

Kentten göç meselesi ile organik yaşam pek birbirine karıştırılmamalı aslında. Gözlemlediğim göçler şehirdeki yaşamı kırsala taşımaktan öteye pek az geçiyor. Bu işler delisi olmadan yapılabilen işler değil. Modern ve eğitimli çiftçiler yaratmak bu sürece elbette büyük katkılar sağlayabilir; fakat orada da kibir ile ilgili ince çizgiler var. Lokal yaşama uyum sağlamak, bunun önemli bir parçası. Sosyal medyada gösterilen pastoral yaşamın gerçekle pek bir ilişkisi yok. Arka planlarında çilesi ve emeği anlatmakta kıt davranıyoruz. Bu çoğu zamanda kentten göçen insanların hayal kırıklığına dönüşebiliyor. Keşke bir araya gelebilecek oluşumlar çoğalsa, keşke açık interaktif buluşmalar yapılsa. Bu buluşmalara mesleki etiketi uygun olup bunu hiç deneyimlememiş olanlar değil de etiketi olmasa bile bu işin sahasında çok emek verenler olsa. Bilgiler baştan bir ele alınıp tekrar yazılsa. Her toprağın, her topluluğun ve her toplumun bir dili olduğu anlaşılsa ve iletişim bu şekilde başlasa. Bu işe emek verenlerin birer küreği olsa ve çocukluktaki kadar rahat toprağı elimize alıp bir baksak tekrar ne yapabiliriz kızarması için domateslerin.

Fonda Neil Young- Harvest Moon çalsa ve bu sefer dans ederken izlediğimiz toprak, mahsul ve emek olsa. O zaman hasat dolunayının dilini anlamaya hevesleneceğiz, şüphesiz.

İlginizi çekebilir: Paramparça duygular ve köpekler