Kendini bulmak: Kuşun kanatlarını keşif yolculuğu

Bu aralar kendimi zaman zaman çocukluğuma dönerken buluyorum. Kimi zaman üzgün, kimi zaman mahzun, kimi zaman çekingen ama çoğu zaman umutlu ve geleceğe dair planlardan yılmayan o küçük kız çocuğuna gidip “Şimdi bana bak ve hadi söyle neredeyim ben?” demek istiyorum.

Hayat çok garip değil mi? Şimdi böyle yazınca sanki çok büyük olaylar yaşadım da kendimi yeniden yarattım falan sanılır. Tamam kabul, mucizevi bir olay yaşadım diyemem ama bence gene de anlatmaya değer. Zaten herkesin hikayesi kendine has ve biricik değil mi? Başarı hikayesi ise “başarı”nın kendisi bence… Anlatmaya değer buluyorum yine de. Umarım siz de okumaya değer bulursunuz.

Şimdi, bir boşandım bütün hayatım değişti tarzında bir giriş yapmak isterim ancak o kadar da büyük bir mevzu mu bilemedim.

Hayatımın tam da baharında diye tabir edeceğim bir yaşta gidip aşık oldum. Mecazen demiyorum ama daha 17 iken… Sizce de tam bahar yaşı değil mi?

Neyse, mevzuya dönelim. 17 yaşında daha hayatımın ne olacağı belirsizken ya da tam bir şeyleri yeni yeni oluşturacağım yaşlarda karşıma çıkan ilk dala -dal derken mecazen yani- tutunup kanatlarımı bir daha kullanmadım. O kadar ki kanatlarımı en son ne zaman kullandığımı bile unuttum. 

Birine tüm benliğin ile teslim olmak, hayatını adamak buradan bakınca kulağa çok romantik geliyor sanki, ama işin özü o değil…

Hani diyorlar ya, “Kuş konduğu daldan korkmaz çünkü güvendiği dal değil kanatlarıdır” diye…

İşte ben de tam olarak o dala tutundum ve hiç korkmadım, bıraktım kendimi ve o dal nereye savrulmak isterse onunla savruldum. Kanatlarımın olduğunu da unuttum üstelik…

Yıllarca kanatlarımdan bir haber, savruldum durdum. Ta ki, bir gün o dal artık beni taşımak istemediğine karar verene kadar. Peki ne mi oldu? Dal ve kuş yollarına ayrı ayrı devam etme kararı aldılar..

Peki, kuş ne yaptı? Kanatlarını nasıl keşfetti?

Onu da diğer yazımda anlatayım…

Kuşun kanatlarını keşfetme öyküsü umarım size de ilham olur…

Sevgiyle…