En büyük mutluluk özlemin giderildiği o an ve özlemek üzerine

İstanbul’dan çıkarken hep iyi hissederim. Trafiği, hava kirliliğini, ekonomiyi ve politikayı, işin stresini, geride bıraktığım için hep mutluyumdur. Ama, dönüşte bir sevinç alır beni. Niye ki? Özlemişim miyim? Nedir bu özlem? Kimdir bu Özlem haha?

Özlemek güzel bir his midir? Sevinç, mutluluk, huzur, eğlence, coşku, heyecan gibi mi?

Tabii ki HAYIR: Hapistesin, özgürlüğünü özlüyorsun,

Köpeğin vefat etmiş, özlersin onu.

Yurt dışındayken, memleketinin kebabı, yoğurdu, havasını özlersin.

Eski fotolarına bakıp çocukluğunu özlersin.

Sevgilini özlersin, aileni özlersin,

Kış gelsin yazı özlersin,

Yaz gelsin kazaklarını özlersin,

Annenin sana yaptığı yemekleri özlersin,

Yatağını, yastığını özlersin.

Arkadaşlarını, mahalleni,

Yazlık evini özlersin.

Bunların bazıları istesen de geri gelmez. Onları özlemek sadece sana “Ahhhhhh” dedirtir. Çocukluğunun mahallesi, okulunun bahçesi, köşedeki bakkal yoktur artık. Anneanne… O da gitti.

Ama bazıları geri gelir; kış biter yaz gelir, seyahat biter eve dönersin. Hastalık geçer, sevgilinle barışırsın (hey, sana değil bu laf hahahaha).

İşte o an aldığın hissin üstüne bir his yoktur. En büyük mutluluk, özlemin giderildiği o andır.

Aylar sonra yediğin o İskender Kebap, babanı kucaklamak, Boğaz’ın havası, ve o şeftali… Her kebaptan, her kucaktan, farklıdırlar bunlar. O ilk özlemin verdiği susamışlığın heyecanı ne de güzeldir. Bu mutluluk için demek ki ondan uzaklaşmak gibi ağır bir bedel ödemek gerekiyor. Acayip ama gerçek. Pahalı bir bedel ama ödemezsen mutluluğu da alamazsın. Nasıl bir şey bu böyle? Özlemezsen tadı yok. Değerini zamanla kaybediyor. Özlem işi tatlandırıyor. Değerini sana çok iyi hatırlatıyor.

Tatlı bir hayat istiyorsan sevdiklerinden uzaklaş ve bunu hep yap

Arkadaşım Enrico (İspanyol), Maldivler’de çok lüks bir otelin deniz sporları sorumlusuydu. Onun gibi deniz sporlarını (sörf, kite, dalış, jet ski, yelken gibi ) seven birisi için ideal bir işti. Rüya iş diyebiliriz. Ancak Enrico birkaç sene sonra işi bıraktı. Cennet bile sıkıcı gelmişti bir süre sonra. Öğrendim ki, cennet gibi gözükse bile her zaman seninle olan bir güzellik, heyecan vermekten çıkıyor.

Babam demişti “Her gün şnitzel yersen sonunda bıkarsın” diye. En sevdiğim yemektir de. Köpeğin suratını her an yalarsa onu özleyemezsin. Hatta sıkılırsın, uzaklaşırsın. Sevgilin de her an tependeyse, her an mesaj, telefon, neredesin? Püffff….

Ey sevgililer, birbirinize biraz mesafe verin. Bırak özlesin. Uzaklaşın biraz, aramayın, sormayın mıç mıç etmeyin. Bırak özlesin. Sevdiği şeyleri dozajında verin. Onu boğmayın, sevdiği şeylerden bile boğulur insan. Bırak özlesin. Özlem gidermenin mutluluğunu, zevkini, heyecanını yaşatın, yaşayın.

Tatlı bir hayat istiyorsan sevdiklerinden uzaklaş ve bunu hep yap.

İlginizi çekebilir: Hayatımıza bir amaç ve bir süre için giren insan kılığında melekler