Dünyanın sırrına ermek: Yol, kendi sırrımıza ermekten geçiyor

Ah güzel gönlüm, kendi içine büzülüp sonra yeniden çiçek gibi açan gönlüm. Sürekli devinip, ne olacağını sadece “olduğu” an anlayan gönlüm. Korkmadan, çekinmeden, bir küçülüp bir büyüyen, aklımla dans edip tam karşısında kabarık göğsü ile meydan okuyanım. Meydanlarda varlığının çığırtkanlığını yapan kendi değilmiş gibi, bir köşeye kaçıp taç yapraklarını tek tek yolan küskün çiçeğim… Seni seviyorum!

Her yeni şeye başlarken, heyecanlanıp dünyayı bambaşka bir hale getiren neşeni, hayal baloncuklarını, oradan oraya uçuşan boynuzlu atlarını… Sonrasında aklınla el ele yürümen gerektiğinde, o pistin ortasındaki büyük dansta, bedeninin küçük bir çocuk gibi annesinin eteklerinin altına saklanıp, kulağında çınlayan “beceriksiz” yaftasına inanışını… Her şeyden vazgeçip, inancını ve varlığını iyice değersizleştirip dünyanın en ücra yerinin topraklarında kırkayaklarla birlikte sürünmeni… Dışarıdan gelen her sesin bedenine atılmış zehirli kabile okları olarak saplanmasını nasıl bir öfke ve kendine yapılmış haksızlıklar olarak izleyişini… görüyorum!

Oysa her şeyin başında böyle değildi ki dünya! Karanlık ve soğuk değildi. Bu kadar güvensiz, acı dolu değildi. O ağız tadı gibi bildiğin hal, artık kabak tadı veren o hissin tadı… Kapattıkça kapatır tüm yapraklarını. Küçük bir top böceğine çevirip seni, saklar soğuk ve ıslak toprakların altına.
Ölüm mü?
Bundan başka bir şey midir?

Eninde sonunda yaptığımız şey budur işte, ne bilirsek bilelim, ne kadar bilirsek bilelim… Tüm kadim bilgiler ne anlatırsa anlatsın, bizim kadim dostumuz, kadim bilgeliğimiz o saklanmış hallerin keşiflerini yapmaktır.
Aynen Kristof Kolomb gibi.
Hindistan’a gitmek isterken, Amerika’yı keşfetmesi gibi.
Biz dünya sırrına ermek isterken, kendi sırrına erenler; dümenimizi hangi rotaya çevirirsek çevirelim, bulunması gerekene, yaşanması gerekene yelken açarız.

Büyük bir aşka giderken, aslında o toprak altında bıraktığımız küçük çocuğun öfkeli kollarına atarız kendimizi, yeni ve muhteşem bir işe başlarken annemizin “beceriksiz” diyen öfkeli sesine kapılırız, babamızın “Bundan bir şey olmaz” diyen sessiz bakışına…
İnanırız, gönülden inanırız.
Buralara gelince işte, o heyecanlı halin çiçekleri solar, kararır taç yaprakları…
O söyleyenler, o candan sevdiklerimiz, yalan söyleyecek değiller ya!
Hiç şüphesiz inanırız.
Varlığımıza inancımız kadar inanırız, gördüğümüzden, başardıklarımızdan, yaşadıklarımızdan daha çok inanırız!
Ne kadar meydan okursak okuyalım, aşağıda bir yerlerde… Paçamıza yapışmış o sümsük(!) çocuğun sesini inceden duyarız. Gözümüz ne kadar ufka bakarsa baksın, o paçadaki ağırlıkla yorgun düşeriz, güya sebepsiz..

Bu yüzden, aslında bu geminin bizi nereye taşıdığını asla bilemeyiz. Kim bilir hangi hisse, hangi kalp kırıklığına, hangi hayal kırıklığına taşıyordur bizi?

Gün gelip, limandan limana, tüm çocuklarla buluşmaya gönüllü olduğunda, bilette ne yazdığına bakmadan bindiğin bu gemide yola çıkmış olmanın huzuruyla, ilk defa özgür nefes alırcasına rüzgarı hissederiz. Her limanda bıraktığımız minikleri, toplaya toplaya tamamlanırız. Atalar, kültürler, dinler, yaşanmışlıklar demeden, sadece rüzgarla, dalgalarla sessiz ve güçlü yol alırız.
Dünyanın magmasına doğru, bedenin kalbine doğru, ruhun özüne doğru…
Big bang mi?
Tam merkeze geldiğinde olur big bang! Büyük patlama!
Ve büyük patlama ile saçılırsın tüm evrene, her zerren başka bir yaşama tanıklık eder. Yaşamın sırrına ermek miydi derdin?
Hem sırra erersin, hem de sırrın kendisi olursun.
Sır sensin.
Bunu bilmek bir şey ifade etmez, bunu yaşamak evrenle bir olmanın tamlığını verir.

Tam da bu yüzdendir ki, bilgi, ezberlediğin, çoğu zaman anlamsız binlerce kelimenin yan yana gelişinden bir adım öteye götürmez bizi. Sessizliğin, sessiz bilginin, bilen maddenin içinde saf cam olursan, etrafın sırla sarılır. Ve yansıtırsın gerçek olanı, bir ayna gibi.

Buraya aklın, bilginin çabasıyla ulaşılmaz, buraya her zaman bilgisizliğinin bilincinde, yolculuğun idrakinde ve kendi yoluna “evet” deyişinle, o gemiye gönüllü binişinle ulaşılır.
Tek yol, kendine “evet” dediğin yoldur.
Evet!
Ne olursa olsun, sana geliyorum diyen.
Elif’in kolsuz başsız hali olan..

Bir kaşif gibi, kendine yelken aç, korktuğun şey, bu hayata, bu göreve teslim edilecek emanet olsa bile, ki emanet sahibinindir…

Yolun aşk olsun!

İlginizi çekebilir: Hayatın matematiği basittir: Görmek için bakman gerekir