Geçenlerde seçimden evvel bir arkadaşımla sohbet ederken kendimi şu sözleri söylerken buldum:
“Dışlanmaktan bıktım, yoruldum. Kendimi ailenin sevilmeyen, sahiplenilmeyen, hor görülen çocuğu gibi hissediyorum. Neden bir çocuk böyle görülür ki? Evlat dediğin candan bir parçan değil midir? Sürekli azarlanmaktan sıkıldım. Ülkenin başkanı eğer çekirdek ailedeki baba modeline denk geliyorsa; bütün çocuklarını ayırt etmeden sevip sayması gerekmez mi? Böyle hissettiğim için, bu şekilde hissettirildiğim için çok üzgünüm.”
Yok hayır, tüm bunlar öfkeyle çıkmamıştı ağzımdan. Aksine çok üzgündüm.
Benim suçum neydi? Neden böyleydi? Ben ne yapmıştım? Hiçbir şey anlamıyordum. Tek bildiğim sürekli öfkeli bir baba rolü karşısında yorulmuş olduğumdu.
Sonrasında aklıma “insanın iç dünyası ne ise dışarısı da kendisinin aynasıdır” bilgisi geldi.
2018 yılındaki dünyanın düzenini düşündüm. Çevrenden farklıysan dışlanıyordun. Arkadaşların marka giyinmeyi severken sen bundan hoşlanmıyorsan dışlanıyordun; kiloluysan, çoğunluğun dinlediği müzikleri dinlemiyorsan, kurallara bayılmayan aşırı zeki bir çocuğun varsa… Örnekler herkesin hayatından yaşam biçimine farklılık gösterse de hepimiz için farklı farklı milyon tane örneği var.
Gözünüzü kapatıp o anlardan birine gitmenizi rica edeceğim şimdi. Hani çoğunluktan biraz daha farklı yaptığınız bir duruma, ana ve insanların size karşı olan tepkisine ya da tepkisizliğine zaman zaman belki de… Nasıl hissediyorsunuz kendinizi bu anda? Ne geliyorsa hiç bastırmadan, görmezden gelmeden bırakın sonuna kadar dışarı çıksın. Öfke, hınç, üzüntü, sıkışmışlık? Ne zor değil mi bu anlar? Kendiniz olduğunuzda, kendiniz olmaya çalışırken çoğu insandan daha farklısınız diye kabul görmemek.
Daha biz kendi küçük çevremizde, günlük hayatlarımızda farklılıklara tahammül edemiyoruz, dışlıyoruz, yalnız bırakıyoruz, görmezden geliniyoruz; o zaman zaten nasıl ülkece tam tersini yaşayabileceğiz ki diye düşünmekten kendimi alamıyorum.
Sonra biraz daha küçültüyorum halkayı. Koca bir ülkeden çevreye, çevreden de kendime geliyorum.
Peki ben nasılım?
Madem ülkeye, çevreye baktığımda herkesin birbirini dışlamasından muzdaribim, ben kendi kendimin arkasında sağlamca duruyor muyum? Kendimi olduğum gibi kabul ediyor muyum? Başarılarımda mutlu olduğum kadar başarısızlıklarımda kendimi sınırsız bir şefkatle sarabiliyor muyum? Kilo aldığımda zayıf olduğum zamanki gibi aynaya bakıp aynı gülen gözlerle kendime “Seni çok beğeniyorum” diyebiliyor muyum? Herhangi bir durumda pek de akıllıca davranmadığım zaman kendime anında öfkelenmek yerine kendimi yumuşacık sözlerimle avutabiliyor muyum? Gözlerimin kenarlarında çizgiler çıktığında çirkin gözükme telaşına kapılıp milyon farklı botoksa gitmek yerine yaş almamla harika bir şekilde el ele, barışık, huzur içinde yaşayabiliyor muyum?
Kalpten dürüstçe yanıtlayabilir misin bu soruları?
Değişim kendimizden başlıyor deniyor ya hani? İşte tam da bu yüzden böyle söyleniyor. Biz kendimizi içimizde her halimizle kabul edip sahiplenmezsek, çevremiz nasıl bizi kabul edecek? Çevremiz bizi kabul etmezse, bir sürü çevrenin bir araya gelmesiyle oluşan koca ülke nasıl hepimizi sahiplenecek?
İşte bu sebeptendir ki ben kendi peşimde koşmayı asla bırakmıyorum ve bırakmayacağım. Çünkü “sadece ben yapsam ne olacak ki” mantığına katılmıyorum. Çünkü ben çok değerliyim ve önemliyim. Çünkü biliyorum ki dünyaya boş yere gelmedim. Ve çünkü biliyorum ki kendimde dönüştürdüğüm herhangi bir şey çevremde de yayılmaya başlayacak ve bu halka gitgide büyüyecek. Belki zaman alacak ama olacak. Biliyorum.
Hepimizin farklılıklara saygı gösterip kabullenmesi ve olduğu her haliyle kabul etmesi dileğiyle.
Sevgiyle…
İlginizi çekebilir: İste, dile, teslim et: Kendimizi neden bir türlü sürece bırakamıyoruz?