Bedeninizi dinliyor musunuz: Organlarınızı duyun, onlara iyi bakın

Uzun zamandır Osho’nun bedenle ilgili bir meditasyonuna başlamak istiyordum. Şu an iyice anladığım üzere “sudan sebepler” ve “boşa ertelemeler” yüzünden bir türlü başlayamadım.

Bu karantina günlerinde sonunda o an geldi. Başladım her gün oturmaya bu yönlendirmeli meditasyona. Şimdi bir ara verdim ama beş gün üst üste yaptım. Meditasyonun amacı bedenle derin bir bağ kurmak. Süreç içerisinde organlara teşekkür etmek de var ve bu benim için en müthiş hatırlatıcı kısım oldu. İnanmayacaksınız ama; üç gün oldu sigara içmiyorum.

Bedenimle ilişkime yin yogaya başladığım zamanlar ilk adımı attım. Henüz birbirini gözlemleme aşamasıydı bu ilk adım. Birkaç sene bu şekilde sürdü. O kadar kopukmuşum ki kendi bedenimden; “Aaa bedenim varmış” dediğimi hatırlıyorum bir çalışmanın sonunda. İki senedir aldığım düzenli pilates dersleriyle hocamın yönlendirmesiyle kaslarımı güçlendirirken de kaslarımı gözlemlemeye başladım bu defa. Bedenimde nerede, hangi kas gruplarında hissediyordum yaptığım hareketleri derken bedenimi duymaya bu süreçte başladım.

Geçen sene sonlarında ise evrim teorisi, insanın yapısı, doğası gibi konulara sardım. Neyden oluşuyorduk, nereden gelmiştik, nasıl çalışıyorduk? İzledikçe, anladıkça büyülendim. Evet, lisede hepsini görmüştük güya ama aşırı ezber bilgiyle öğrenmiştik. Kimse bize mantığını, hayatta nerelerde işimize yarayacağını öğretmemişti. Bunlar üzerine bir hafta sonu sağlığa bütünsel yaklaşım üzerine bir workshop aldım Brezilyalı bir doktordan. Konu konuyu, ilgi ilgiyi geliştirdi bende. O workshopta bedenime başka bir gözle bakmaya başladım. Asla hata yoktu, inanılmaz bir evdi bize. Osho meditasyonunu da orada tanıştığım arkadaşlarımdan duymuştum zaten.

Ve bugün de bedenimle derin bağ kurma meditasyonu sürecimi şu an yazdıkça gördüm ki hiç acele etmediğim, kendimi sıkıştırmadığım, kendime zorunluluklar yüklemediğim, kendimi kalıplara sıkıştırmadığım, kendimi başka hiç kimseyle kıyaslamayıp kendi yoluma baktığım için konu ben farkında bile olmadan ne de güzel akmış.

Dolayısıyla sigarayı bir meditasyonla üç günde bıraktım demek yoluma haksızlık olur. Beni bugüne getiren senelerim var ardımda. Amacım sigarayı bırakmak da olmadı hiçbir zaman bu arada. Hala da yoktu. Fakat bu meditasyonlar üzerine tuhaf bir his geldi bana: Akciğerlerimden utandım.

Beni bu kadar ayakta tutan, insan olma deneyimime yardımcı olan, hayatta varoluşumu destekleyen organlarımdan biri olan akciğerime bu kadar göz göre göre nasıl daha fazla zarar veririm? Haksızlık değil mi o benim için o kadar çalışırken onu görmezden gelmek? Saygı duymamak bu; bedenine, varoluşuna, kendine. Bambaşka bir pencere açıldı bende şu an ki bunları yazıyorum sizlere.

Ya da uyandığımız an ilk iş telefona bakanlarımız var mı aramızda? Hatta daha gözü yarım açıkken, tam açılmamışken bile telefonu eline alanlarımız? Ben onlardan biriyim. Fakat bu sabah uyandığımda bir anda şöyle derken buldum kendimi: “Gözlerimi dünyaya ilk açtığım anlarda neden telefonun suni ışığını veriyorum gözlerime? Neden gözlerime bunu yapıyorum ki gökyüzüne, dışarı bakmak varken? Gözlerimi doğaya açmak varken neden suni ışıklarla kuşatıyorum?” Ve telefonun ardından yaptığım perde açma seansını her şeyden önceye aldım. Gözlerimin hakkı değil mi yahu doğal ışıkta uyanmak? Tamam bundan sonra bende böyle devam edecek.

İçki içmeyi seven bir tipim. Hafta sonları arkadaşlarımla buluştuğumda keyifle tüketirim. Çevremdeki insanlar kimisi sıkıntıdan, kimisi evde dışarıdaki hayatını devam ettirmeye çalıştığı için içki tüketirken bedende neler olduğunu öğrendikçe, dinledikçe karantina günlerine başladığımızdan beri ağzıma koymadım. Canım karaciğerimi neden yorayım durduk yere o kadar? Neden çalışma kapasitesini 2-3 kat arttırayım, yorayım durduk yere? Yapmak istemedim bunu karaciğerime. Bu hiç içmeyeceğim anlamına gelmiyor tabiî ki ama bilinçsiz içiciden bilinçli içiciye geçiyorum diyebilirim, ki kendimden bu konuda oldukça memnunum şu an.

Hele senelerce zulmettiğim midem; ah canım midem. İhtiyaçlarımı duymadan, dinlemeden sadece içimdeki boşluk hissini kapatmak istediğim için çılgınca, otomatik olarak her şeyi yediğim zamanlar… Çok eski değil bu. Son 3 senedir yeme ataklarıyla beraber yaşıyordum artık her an. İki senede 20 kilo aldım. Fakat ben, bu konuda da kendimi sıkıştırmadım. Estetik kaygısına girmedim, kendimi olduğum gibi kabul etme pratikleri yaptım ve bu süreçte bir sürü şeyi anladım derken ihtiyaçlarımı dinlemeyi öğrendim. Ben odağımı ihtiyaçlarıma verdikçe, benimle zaten en başından beri konuşan bedenimi duymaya başladım. O kadar çok yormuştum ki midemi, bağırsaklarımı senelerdir ve o kadar gıkını bile çıkarmamış, isyan etmemişti ki midem; susuyor diye yüklenmek çok haksızlıktı. Şu an karantinada ise evden hiç çıkmadığım bir dönemde olsam bile bu kadar sağlıklı ve düzenli beslenmemiştim uzun yıllardır. İnanmazsınız, zayıflıyorum.

Hele ki sistemimizin hareket üzerine kurulu olduğunu, hareketin bir sürü ihtiyacını hissettiğimiz hormonu salgılattığını idrak etmek hayatımı değiştirdi. Bilmek ve idrak etmek iki ayrı kavramlar dikkatinizi çekerim. Bu konuda da Sinan Canan’ın İnsanın Fabrika Ayarları-Beden isimli kitabını okumanızı tavsiye ederim. Basit bir dille, çok açık ve net bir şekilde anlatıyor konuyu. Şu an evde haftada üç pilates düzenimi devam ettirip diğer günler 30 dakika yürüyorum. Bazen hiç canım istemiyor mu? Hiçbir şey yapmıyorum. Önceliğim ihtiyaçlarımı karşılamak her zaman. Bu son senelerde kendim için öğrendiğim en işime yarayan bilgi oldu. Ama evin içinde mutlaka hareket ediyorum; müthiş iyi geliyor. Bunun için ihtiyacınız olan hiçbir şey! Youtube’da milyon video var; açın bir tanesinden başlayın; eminim beraberinde gelen rahatlama hissine bayılacaksınız.

Bunları zorla yapamazdım. Bunları dayatmayla yapamazdım. Bunları sadece “doğru” diye hiç yapamazdım. “Lazım”lar hiçbir zaman işlemedi benim hayatımda. Ama şimdi bu durum o kadar kendiliğinden gelişti, o kadar hikayeme oturdu ki bir anda kendimi sigarayı, içkiyi içmiyorken buldum son günlerde. Kendimi yemekle boğmuyorum. Hiçbiri beni zorlamıyor da böyle ekstra bir dönemde olmamıza rağmen, çünkü zihinden değil, kalpten yol aldım. Tabii ki içimden içmek, yemek de gelebilir, bunun da farkındayım. “Artık bitti, yok” diye kalıba girmeyeceğim. Kalıpsızlık hayatıma en iyi gelen şeylerin başında sanırım. Fakat gelirse de güç bende her zamanki gibi; biliyorum.

Demem o ki bu karantina süreci gördüğümüz karanlıktan daha da çok ışık barındırıyor aslında içerisinde. O ışığı sevgiyle karşılamak niyetiyle.
Sevgiyle…

İlginizi çekebilir: Son bir ayın öğrettiklerinden biri: Siz de az ile yetinmekten korkuyor muydunuz?