Akıntıya karşı gidebilme gücü: Tüm potansiyel senin içinde

“Üç sözden fazla değil, tüm ömrüm şu üç söz; hamdım, piştim, yandım.”
Mevlana Celaleddin Rumi

Herhangi bir konuda yola çıktığımız o ilk heyecan anımızı hatırlayalım. Hani tam olarak öyle bir an ki “yenilmez” hissettiğimiz. Hani öyle bir an ki henüz o öğrenilmiş çaresizlikler, “Nasıl yapacaksın ki bu kadar şeyi?” “Hadi canım oradan, bugüne kadar bu yapılacak olsaydı zaten yapılırdı, sana mı kaldı?” gibi nasıl olamayacağımıza, nasıl yapamayacağımıza, nasıl başaramayacağımıza dair binbir çeşit yorum henüz bize ulaşmamışken…

O yola çıktığımız canım an… O yola çıktığımız, sonucu kalbimizde hissettiğimiz, tüm olasılıkları, tüm güzellikleri, tüm hayalleri kalbimizde barındırdığımız o an. Gerçekten inanç ile yıkanmış olduğumuz, hani önümüzde dağlar dursa bizi durduramayacağını bildiğimiz o an… Hani biz daha çaresizliği, beceriksizliği, “Ben bunu zaten başaramazdım”ı veya “Nasıl olsa çabalamaya gerek yok”ları henüz hayatın bize yaşatmamış olduğu o an…

Şimdi sizinle birlikte düşünelim istiyorum o an bugünden çok mu uzaktır? Ne değişir de biz bir anda o halimizden, o inancımızdan, o varlığımızdan, o gerçek derin “potansiyelimizden” vazgeçeriz? Aklımıza ve kalbimize düşeni bir yana koyar ve yolumuza neden “başkalarının” dedikleriyle, başkalarının tecrübeleriyle, başkalarının hayatlarında almadıkları ve alamayacakları riskler ile devam ederiz?

Ben bu yazımda sizlerle birlikte o muhteşem potansiyelimize bakalım istiyorum. Gerçekten kalbimizde yanan ateşlerin bizi götürdüğü sonları bir daha düşünelim. Gerçekten istediğimizde, gerçekten inandığımızda, gerçekten tüm potansiyelimizi kabul ettiğimizde sizce önümüzde durabilecek bir engel var mıdır? Sadece doğaya bakalım; kocaman bir somon balığı sürüsü deli akıntılara karşı kilometrelerce yüzer…

Zamanı geldiğinde yeniden çoğalmak üzere. Herhangi bir insanın güç uygulayarak yapabileceklerinin çok ötesinde bir efor harcayarak. Küçücük bedenlerine rağmen. Aklımızın, hayalimizin almayacağı ve hatta birçoğumuzun ise sonucu görmeden “inanmam” diyebileceği bir mucizeyi yaşarlar. Evet, hayatları pahasına o deli suların karşısında dururlar. Nedir onları suyun aksine gitmeye ikna eden? Nedir akıntıya kapılıp fersah fersah ve “kolaylıkla” yüzebilmek varken, onları bu yola sürükleyen?

Çok uzakta aramaya gerek yoktur! Sadece bilirler; içlerinden bir ses, bir şey onları akıntı ile “aynı” yöne değil de, akıntının tam tersi yöne göndermektedir. Sonucu görmeseler de öyle güzel bir emek koyarlar ki ortaya, belgesellere bile konu olmuştur… İşte bizler de böyleyiz. İçimizdeki o muhteşem potansiyeli, dış seslerle, yani başkasının “yapabilirleri”, “olabilirleri”, “başarabilirleri” ile kaybedebiliyoruz veya duyamaz hale geliyoruz diyelim. Peki sizce bu muhteşem potansiyel bu şekilde bastırılmayı hak ediyor mu? Bize verilmiş bu gizli güç neden içimizden kopup geçmek isterken bu şekilde sindirilerek söndürülüyor? Bugün bu yazımda bana eşlik ediyorsanız biraz olsun kendinize inancınız ve aşkınız var ise, kalbinizin ışıklarını yakın! Korkmadan düşmekten, kaybetmekten, yeniden başlamaktan çekinmeden, kendinize, o muhteşem ve eşsiz varlığınıza bakın…

İlginizi çekebilir: Kararlarınızda insanların dış görünüşü ne kadar etkili: Derinleşmeye var mısınız?