Akıllardan kolayca çıkmayan düşünce: Kaybetme korkusu

Kaybetme korkusu hepimizin zaman zaman içine düşen bir korkudur. Sevdiklerimizin hasta olması, başına bir şey gelmesi, onları bir daha görememe düşüncesi kimi zaman bir taş gibi yüreğimize oturur. İçimizi kasvet kaplar, kendimizi kötü hissederiz. Bu herkeste az ya da çok görülen bir durumdur.

Sevdiklerimizi kaybetme korkusu büyüdüğünde ve günlük yaşamı etkiler hale geldiğinde bu durum psikiyatrik yönden önem kazanır. Özellikle kaygı bozuklukları hatta takıntılar bu düşüncenin günün her saatini bu endişe ile geçirdiğimiz zamanlar haline getirir. Öyle ki sabah gözümüzü açtığımızda başlayan, akşam uyuyacağımız zamana kadar devam eden kaygı nedeniyle sürekli içimizde bir huzursuzluk duyar, zaman zaman ağlama isteği hissederiz. Burnumun direği sızladı denilecek kadar kötü olabiliriz. Hatta sanki onlara bir şey olmuş ve onları kaybetmişiz gibi derin bir keder duygusu yaşarız. Bu durum kişilerin başlarına herhangi bir kaza ya da hastalık geldiğinde depreştiği gibi kimi zaman hiçbir şey yokken bile aklımıza gelebilir ve aklımızdan atmakta zorlanabiliriz. Takıntı bozukluğu denen bu durumun en önemli özelliği bu düşünceyi aklımızdan atamayışımız ve sürekli olarak gün içinde aklımıza gelmesidir. Bu yüzden takıntı durumu atılmadıkça giderek bu korku artar ve yaşantımızı zindana çevirebilir.

Kaybetme korkusunun çok olduğu bir diğer hastalık da depresyondur. Gerek çocukluk çağı depresyonu olsun gerekse erişkin yaşlarda ortaya çıkan depresyon olsun her ikisinde de yakınlarınızı kaybetme korkusu çok fazladır. Depresyondaki kaybetme korkusunun takıntı bozukluğundan farkı, depresyonun diğer bulgularının eşlik etmesi yanında takıntı kadar sürekli aklımızı işgal etmemesidir. Depresyonda enerji kaybı, isteksizlik, uykusuzluk ya da aşırı uyku hali, iştahsızlık ya da aşırı iştah durumu ortaya çıkabilmektedir. Depresyonda da kişinin aklına yakınlarını kaybedeceği düşüncesi gelir ama burada takıntıdan farklı olarak sevdiklerinin kendisini terk edeceği, kendisini artık sevmeyeceği, kendisinin sevilmeye layık bir insan olmadığı düşünceleri de gelmektedir.

Kaybetme korkusu aşırı olmadığı sürece çok fazla tedaviye gerek yoktur. Sevdiklerimizle daha çok zaman geçirmek, onları sevdiğimizi sık sık söylemek bu kaygıları aşmada faydalı olacaktır. Korkunun biraz daha arttığı durumlarda psikoterapilerin faydası vardır. Psikolojik yardım almak, korkunun sebeplerini araştırmak ve korkunun üzerine gitmek bu durumda faydalı olacaktır. Ancak daha ileri boyutlara vardığında, günümüzü hep bu korkuyla geçirdiğimizde, onlarsız yaşamın ne kadar kötü olduğunu düşünmekten iş yapamaz hale geldiğimizde kısa dönem de olsa psikiyatrik ilaç kullamakta fayda vardır. Sevdiklerinizle mutlu bir hayat sürmeniz dileğiyle.

İlginizi çekebilir: Duyguların tetiklediği psikolojik bayılma hakkında bilinmesi gerekenler