90’larda çocuk olmak: O yıllardan öğrendiğimiz 4 değer

Unutulur mu o günler? Hele de benim gibi mutlu bir çocukluk geçirdiyseniz, içinizde minik bir parça hep vardır o günlere ait. Bizler 80’li yıllarda doğup 90’lı yıllarda çocukluk yaşayanlar olarak hayattan çok şey öğrendik. Teknolojinin hızla gelişmeye başladığı yıllardan, hayatımızın her alanında etkisini gösterdiği yıllarda bulduk bir anda kendimizi.

Belki de başımıza gelen en kötü şey oldu teknoloji. Elbette faydalarını göz ardı edemeyiz. Ancak bana göre, 90’lı yıllarda yaşayan çocuklar ile günümüz çocuklarının arasında büyük bir sevgi farkı olmasının en önemli sebeplerinden biridir teknoloji.

İlginizi çekebilir: Çağımızın büyük sorunsalı: Çocuklarda dijital bağımlılık

Sevgisizlik kelimesi biraz ağır kaçtı sanki… Gerçekten öyle mi düşünüyoruz, yoksa sadece bunu kabullenemiyor, o minicik yavrularımıza laf konduramıyor muyuz?

Eminim birçok ebeveyn şu anda bu yazdıklarıma kızıyordur. Hatta anne, baba olmayan okuyucular da bu söylediklerimi yanlış buluyorlardır. Ama bir düşünsenize, günümüzde istediği yapılmayan birçok çocuğun ailesine, hatta çevresine ne kadar zarar verebileceğini. Hayatı hem kendisi, hem de etrafındakiler için nasıl alt üst edebileceğini.

Elbette küçücük bedenlerin altındaki bu ruhlarda bir suç aramıyorum. Kim bu kadar acımasız olabilir ki? Suçu ailelerde, toplumlarda, hatta çocukların etrafındaki tüm bireylerde, yani bizlerde arıyorum. 

Acaba bizler çocuklara sevgimizi yeteri kadar gösterebiliyor muyuz? Sevgi göstermek, ellerine en pahalı tabletleri/telefonları vermekse, her istediklerini anında yerine getirmek ya da her gördüklerini “aman ağlamasın” diye hemen almaksa eğer, evet en fazla sevgiyi bizler gösteriyoruz. Hatta biz sevginin en iyisini gösteriyoruz…

İlginizi çekebilir: Çocuklarda duygusal zeka: Nasıl geliştirilir, geleceğini nasıl etkiler?

Düşünüyorum da ben çocukken onlarca oyuncağım vardı, istediklerimin birçoğunu, ne şanslıyım ki, hep elde ettim. Ama annem “hayır” dediğinde susmayı da bilirdim. “Bunu almıyoruz” denildiğinde dünyaları dar etmezdim. 

Yok muydu bizlerin de yaramaz, şımarık yanları? Elbette vardı. Çocuktuk, olmaması imkansızdı. Ama hatırlıyorum, en yaramazımız bile bir yerde durmayı bilirdi. Ailelerimizden ufacık da olsa bir korku vardı içimizde. Korku değildi aslında içimizdeki, saygımız vardı onlara karşı. Onlar büyüklerimizdi çünkü. Haksız olduklarını düşünsek bile onların dediği olurdu günün sonunda. Yapma denilen şeyleri yapmamayı bilirdik, öğrenmiştik. En azından benim hatırımda kalan bu şekilde…

Gerçekten çok şey öğrendik bizler 90’lı yıllardan. Çok güzel oyunlar oynadık, çok fazla keşiflerimiz oldu. Hala devam eden dostluklar, tahmin edilemeyecek kadar güzel hayaller kurmuştuk o yıllarda. 

90’lı yılların, bana göre bize en güzel 4 öğretisini sıralamak istiyorum şimdi sizlere. 

• Yaratıcılıkta zirve yaptık mesela. 90’larda keşfedilen oyunların sayısı aklınızda mı acaba? O kadar çok oyun icat etmiştik ki, belki de bugün teknolojinin bu kadar ilerlemesine, bu kadar gelişmesine sebep o minicik zihinlerimiz olmuştur.
  
• Sorumluluk almayı bilirdik. Belki bir evcil hayvanımızın bakımı sayesinde, belki şu an adını hatırlayamadığım, o her gün beslediğimiz, mamasını verdiğimiz minik oyuncaklarımız sayesinde. Belki de oyun oynamayı bitirdikten sonra oyuncaklarımızı toplamanın bilincinde olmamızdı, sorumluluk alabilme yetimizin gelişmesinin nedeni.
• Sanırım sağlıklı beslenen son çocuklar olduk bizler. Fast food kavramınının hayatımıza  yeni yeni girdiği yıllarda, bizler istemesek de, anne yemeği ile beslenen bir nesil olmuştuk. Günümüzde hala sağlıklı beslenen, mümkün oldukça ev yemeği tüketen çocukların olduğunu söyleyebiliriz tabii ki. Ancak tüketilen tüm o besinlerin GDO’ları ile oynanıyor olması ve tüketilen birçok besinin doğallığını yitirmesi bunun önüne geçiyor ne yazık ki.
• Yetinmeyi bilen bir nesil olmadık mı sizce? Aldığımız bir dondurma veya küçük bir şeker bile mutlu olmamız için yeterli olabiliyordu. Belki de bazılarımızın tüm zorluklara rağmen hayattan keyif alma, ufacık şeylerle mutlu olabilme, en önemlisi sahip olduklarımızla yetinebilme özelliği o günlerden geliyordur.

Umarım yukarıda yazdıklarım yanlış anlaşılmalara sebebiyet vermez. Ben yalnızca çocuklarımızın her istediklerini yapmadan da mutlu olabileceklerini, onlara pahalı hediyeler almadan da sevgimizi gösterebileceğimizi anlatmak istedim. Dilerim bir nebze de olsa bana hak verirsiniz. 

Ve en önemlisi, daha mutlu çocuklar yetiştirip onların mutlu bireylere dönüşmelerini izleyebiliriz…

İlginizi çekebilir: Zaman makinesi icat edilmiş olsaydı: 30’lu yaşlarımdan 20 yaşıma öğütler